Blog Roku - 12 miesięcy później

Jakkolwiek wirtualna i rozproszona nie byłaby blogosfera to raz na jakiś czas wszyscy chcemy być w tym samym miejscu i o tej samej porze. W Teatrze Szekspirowskim podczas Blog Forum Gdańsk. Na Stadionie Narodowym w wieczór Blogowigilii. I w Centrum Konferencyjnym Muranów (Muzeum Żydów Polskich) kiedy trwają warsztaty dla blogerów i rozdawane są nagrody w konkursie Blog Roku. Bo jak przekonałam się 12 miesięcy temu to jedno z tych wydarzeń, które pokazują bogactwo i piękno blogosfery, a jednocześnie dają zastrzyk motywacji na długi czas. W tym roku jednak oprócz motywacji dostałam coś jeszcze. I niestety nie była to jedna z tych statuetek.

Zdjęcie: Kamil/www.nawlasneoczy.pl

Przepraszam, dziękuję i nie płaczę

Dziś o godzinie 12 skończyło się smsowe głosowanie w konkursie na Blog Roku. Rok temu po jego zakończeniu napisałam wpis o wiele mówiącym tytule "Failure" czyli porażka. Dziś nie będzie tak dramatycznie, ale chciałabym Was przeprosić, podziękować Wam i zapewnić, że nie płaczę.

Photo credit: StockMonkeys.com / Foter / CC BY

Pomimo czego startuję w konkursie Blog Roku 2014?

Najbardziej znanym i zorganizowanym sposobem podejmowania decyzji jest spisanie na kartce plusów i minusów każdego rozwiązania. Coś takiego zrobiłam właśnie przed zgłoszeniem bloga o prezentach do konkursu Blog Roku. Plusów - czyli powodów dla których zdecydowałam się na udział w konkursie - było pięć i mogliście je poznać w poprzednim wpisie. Dziś pora na napisać Wam o minusach i zdradzić pomimo czego startuję w tych niełatwych zmaganiach.

Dlaczego startuję w konkursie Blog Roku 2014?

Gotowi, do startu, start!

Ludzie startują w konkursach takich jak Blog Roku z różnych przyczyn i z różnym nastawieniem. Chcę wierzyć, że w tym roku, gdy moje zgłoszenie bloga o prezentach do tego konkursu jest dużo bardziej przemyślane niż 12 miesięcy temu, wiem i dlaczego i pomimo czego to robię. Uważam też, że wypada, abym prosząc Was o głosy wyjaśniła swoją motywację. 

Chyba nie muszę pisać, że to nie jestem ja, prawda?

Dlaczego zatem stanęłam w tych blokach startowych, choć w porównaniu do częsci uczestników wyglądam zapewne jak ta pani z powyższego zdjęcia? 

Prawda, cała prawda i tylko prawda

Widzieliście kiedyś "Ludzi honoru"? To jeden z moich ulubionych filmów ever! I jak dziś usiadłam do pisania tego wpisu to przypomniał mi się dialog, w którym Tom Cruise domaga się prawdy, a Jack Nickolson mówi mu, że poradzi sobie z prawdą. Mam nadzieję, że Wy sobie poradzicie ;)

Zanim jednak zdradzę prawdę, całą prawdę i tylko prawdę, bardzo dziękuję wszystkim, którzy wzięli udział w zabawie i starali się odgadnąć, które z 4 zdań w ostatnim wpisie było kłamstwem. Początkowo miałam zamiar zrobić ładny diagram (a może nawet piechart?), żeby pokazać rozkład Waszych głosów. Ale odkąd Ola w swoim komentarzu przeprowadziła dogłębną analizę tego, co może być kłamstwem, nagle wszyscy zaczęli odpowiadać tak samo, więc robienie takiego wykresu straciło sens. 

Nie umiem kłamać...

Nie umiem kłamać. A przynajmniej tak twierdzi moja młodsza siostra, która moje kłamanie obserwuje od wczesnego dzieciństwa. Nigdy nie potrafiłam oszukać i zawsze mówiła: "wiem, że kłamiesz, bo się uśmiechasz". Ale dla Was postaram się skłamać umiejętnie, bo Klarka zaprosiła mnie do rewelacyjnej zabawy!

Photo credit: id-iom / Foter / CC BY-NC

Zabawa polega na napisaniu czterech zdań o sobie - trzy z nich są prawdą, jedno kłamstwem. Waszym zadaniem jest oczywiście odgadnięcie, które. Gotowi? Oto te cztery zdania: